Το άρθρο στο οποίο θα αναφερθώ σήμερα θα έπρεπε να το είχα διαβάσει 5 χρόνια πριν. Τουλάχιστον τότε, είχαμε όλοι περισσότερα λεφτά και άρα λιγότερα προβλήματα και περισσότερη διάθεση για έξω. Ο πρόλογος ίσως να μαρτυρά την τρικυμία που επικρατεί στο κρανίο μου αλλά θα εξηγηθώ αμέσως μετά. Το άρθρο της Jeneé Osterheldt είναι αφιερωμένο στον υπεύθυνο επικοινωνίας της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Kansas City. Ο ίδιος, με καταγωγή από την συγκεκριμένη πόλη, γεννημένος εκεί αλλά μεγαλωμένος μακριά, δηλώνει ότι “Η βιβλιοθήκη εξυπηρετεί την κοινότητα στην οποία μεγάλωσαν οι γονείς μου. Εξυπηρετεί τους μαθητές που πηγαίνουν στα σχολεία που πήγαν. Εξυπηρετεί τον τόπο που όρισε το ποιοι είναι και τους παρακίνησε να δώσουν σ’ εμένα και τον αδελφό μου την υπέροχη ζωή που είχαμε. Θέλω η βιβλιοθήκη να αντανακλά αυτή την κοινότητα”.
Διαβάζοντας αυτό κατάλαβα 2 πράγματα. Το ένα είναι πως κάθε βιβλιοθήκη χρειάζεται δημόσιες σχέσεις. Αυτό είναι, όμως, κάτι που όλοι ξέρουμε. Πόσο κοινό είναι, όμως, για μια ελληνική βιβλιοθήκη να προσλαμβάνει έναν επαγγελματία να το κάνει για εκείνη; Συνήθως αυτό που επιχειρούμε είναι να πετύχουμε τη διαφήμιση της βιβλιοθήκης με μέσω συγκεκριμένων δράσεων που ξεφεύγουν από τις “τυπικές” μας υποχρεώσεις. Αλλά ποιος θα πετύχει τη διαφήμιση των δράσεων αυτών; Και επανέρχομαι στο επιχείρημα του επαγγελματία. Το δεύτερο που παρατήρησα (δεν είναι κάτι καινούριο απλά επιβεβαιώνεται η άποψη και μέσα από το άρθρο) είναι το πόσο σημαντικό είναι το πάθος κάποιου στη δουλειά του. Ο νεαρός Lorenzo Butler είναι ένας πολύ cool τύπος ο οποίος εκμεταλλεύεται όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνικής του ζωής προκειμένου να προωθεί τη Δημόσια Βιβλιοθήκη της πόλης του. Εν ολίγοις, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί μιλάει για τη βιβλιοθήκη και την προσφορά της. Και αυτό φέρνει κόσμο. Κάνει τη βιβλιοθήκη σημείο συνάντησης και όχι ένα χώρο για check in/out.
Μια παρένθεση. Όταν ήμουν μικρή ήμουν σωστή βιβλιοφάγος. Διάβαζα 1-2 βιβλία την εβδομάδα (κατά τη σχολική περίοδο) και πολλά περισσότερα το καλοκαίρι. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δέχομαι συχνά την κριτική των παιδιών που δεν έκαναν το ίδιο. Δεν ξέρω αν ήταν ο κανόνας αλλά μάλλον μεγάλωσα σε ένα κύκλο που οι περισσότεροι φίλοι μου εκτιμούσαν το να παίζεις κυνηγητό περισσότερο από τη φιλαναγνωσία… Και κλείνοντας την παρένθεση αναρωτιέμαι αν θα ίσχυε το ίδιο αν υπήρχε μια βιβλιοθήκη στη γειτονιά μου την οποία θα “προωθούσε” ένας cool τύπος σαν τον Lorenzo (γυμνασμένος για να λειτουργεί ως πρότυπο των αγοριών και νόστιμος για να ελκύει και τα κορίτσια).
Και για να μη σας κουράσω περισσότερο αυτό το Σαββατόβραδο θα κλείσω την ανάρτηση λέγοντας την τελευταία σκέψη που μου προκάλεσε αυτό το άρθρο (μετά την αναδρομή στο παρελθόν μου). Πόσο έξω από την κουλτούρα μας είναι το να αντιμετωπίζουμε τις βιβλιοθήκες σαν επιχειρήσεις; Και δεν εννοώ ότι στόχος των βιβλιοθηκών θα πρέπει να είναι το κέρδος. Θα μπορούσαμε, όμως, να αξιοποιούμε μεθόδους που διδάσκει η διοίκηση επιχειρήσεων, όπως το marketing και η ολική ποιότητα ή ακόμα και η διοίκηση έργου. Ίσως αυτό να βελτίωνε τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι βιβλιοθήκες. Επειδή, όμως, δεν μπορούμε να επαναπαυθούμε στην προσωπική προθυμία των βιβλιοθηκονόμων να αποκτήσουν τέτοιες δεξιότητες, ίσως θα ήταν σημαντικό να υπάρχουν έστω και ως μαθήματα επιλογής τα συγκεκριμένα στα προπτυχιακά μας προγράμματα. Όχι τίποτε άλλο, να μπορέσει να αιτιολογηθεί κάπως η υπαγωγή μας στη ΣΔΟ.
Καλό βράδυ και καλή δύναμη με τον αυριανό καύσωνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου